9. Een blik op de geopende achterkant van het orgel. De bouwer is niet bekend. De stijlkenmerken, en dan vooral het sierlijke jaartal 1678, gesneden in het rechtermedaillon, duiden erop dat het een instrument is uit de zeventiende eeuw. Het orgel
werd in de 18de eeuw herbouwd, misschien door de lokale orgelbouwer De Ryckere.

Goed te zien zijn aan de pijpen de horizontale soldeernaden, die aantonen dat we hier met blikken pijpen te maken hebben. Die horizontale soldeernaden waren noodzakelijk omdat het blik in stroken werd rondgebogen en zowel verticaal als horizontaal werd gesoldeerd. Vaak is het materiaal van het bovenste gedeelte van de orgelpijp wel van orgelmetaal omdat dit zachter materiaal is dan blik.

10. Op de voorgrond de Cromhoorn 8 vt.
Thans is de oorspronkelijke toonhoogte weer hersteld, hiervoor werden de pijpen verlengd.
Duidelijk is aan de kleur van het orgelmetaal is te zien welke schalbekers van de Cromhoorn 8 vt zijn gereconstrueerd. Aan het enigszins penetrante, zeer karakteristieke geluid is het verschil tussen oud en nieuw pijpwerk, dankzij een geslaagde restauratie van Gerard Pels D'Hondt, praktisch niet te horen; en zo hoort het.
De Cromhoorn 8 vt stamt nog uit de 17de eeuw en heeft nog de originele blikken bekers, die een minder ronde en meer scherpe, boventoonrijke klank voortbrengen dan bekers uit lood/tin.
Rechts ziet men enkele walsen en de bevestiging van de wals aan de sleep. De walsen scharnieren in een steunbalk. Op die steunbalk zijn (gevoed door conducten) twee houten pijpen van de Bourdon 8 vt te zien.
 

11. Het orgelmetaal is wat pokdalig. Dit treedt op indien de platen werden gegoten op een ruwe ondergrond. Later werden deze pijpen voor een ander register omgebouwd, en werden de cilindrische corpora verlengd: de soldeernaad is duidelijk zichtbaar.
Tijdens de restauratie in 2003/04 zijn alle pijpen verlengd, omdat men in de loop der geschiedenis de toonhoogte steeds heeft verhoogd en daartoe de pijpen heeft verkort. Door de hogere toonhoogte vermindert de klankkwaliteit en daarom is, via verlenging van de pijpen, weer teruggekeerd naar de oorspronkelijke toonhoogte.

12. De Rossignol is een bakje gedeeltelijk gevuld met water met daarin de uiteinde van twee pijpjes die een "vogelgeluid" moeten imiteren. 
Door het borrelen van het water vormen de pijpjes steeds onregelmatig wel-en-niet een toon.

14. Uw auteur intens genietend van de klank van dit wonderschone orgel. 
De deuren zijn (weer) gesloten, zij het niet geheel. Zo kan men de klank het beste ervaren. 
Op de achtergrond een glimp van één van de drie spaanbalgen. 
De balgen kunnen zowel soepel met de hand bediend worden (te zien aan de hefboom) als met een motor.

15. Nogmaals in detail de Rossignol.  (Zie ook foto 12)

16b. De tremulant met geopende afdekkap. Goed is nu het binnenste van het windkanaal te zien met daarin het houten klepje dat op en neer kan gaan op de windstroom. Er drukt een veer tegen de klep aan zodat de klep steeds op en neer gaat. Eenvoudig maar doeltreffend. Deze zogenaamde inliggende (i.t.t. een opliggende) tremulant werkt hier fraai en geruisloos.
Het luikje van de inliggende tremulant is nu weggehaald en we kunnen de tremulant zien. Deze is nu niet ingeschakeld. Het touw dat aan de registerstang bevestigd is, staat strak waardoor het klepje dat de wind doet golven niet naar beneden kan De orgelwind kan dus vrijelijk onder het klepje stromen.

17b. De voorslag van de ventielkast is weggehaald en we zien de ventielen waarvan er twee open zijn. Daaronder zien we de pulpeten die ervoor zorgen dat er geen wind kan lekken langs het abstract dat naar de toets leidt.

  18. De drie balgen in ruststand.